‘Laat de grond los’
Uit het boek:
De kunst van holding space
van Heather Plett
‘Hoe word je zo vrij?’ vraagt Rups weemoedig aan Vlinder.
‘Geef je over,’ fluistert Vlinder terwijl ze voorbij fladdert.
‘Maar … ik heb alle boeken gelezen, alle lessen gevolgd, en het lukt me gewoon niet om van de grond te komen.’
‘Geef je over.’
‘Wat bedoel je, “geef je over?” Me overgeven aan wat?’
‘Aan het mysterie. Aan je schepper. Aan je eigen DNA.’
‘Hoe doe je dat?’ Rups fronst.
‘Klim in die boom, laat de tak los, en spin.’
‘Spin?’
‘Ja, spin.’
‘Maar ik weet niet hoe ik moet spinnen. Moet ik een cursus volgen? Is er een handleiding?’
‘Je weet het wel. Als je daarboven op de tak bent.’
‘Dan weet ik het? Hoe moet ik het weten?’
‘Het staat geschreven in je DNA.’
‘En wat gebeurt er dan daarna? Moet ik mijn eigen vleugeles uitslaan?’
‘Nee sufferd.’ Vlinder giechelt. ‘Je spint een cocon.’
‘Een cocon? Daar heb ik nog nooit van gehoord Wat moet ik ermee doen als ik hem eenmaal gesponnen heb?’
‘Je doet niets. Je wacht alleen maar. In de cocon.’
‘Wat heeft wachten voor zin? Ik heb te veel werk te doen om in een coco te zitten wachten. Ik moet het huishouden doen en de kinderen opvoeden en … nou ja, dat is gewoon belachelijk.’ Rups keert zich af, met haar ogen weer naar de grond gericht.
‘ Nou, dan kun je beter je droom om te vliegen opgeven, want dat is de enige manier om hier te komen.’ De vleugels van Vlinder tillen haar nog een beetje hoger.
Rups kijkt opnieuw naar de lucht. In haar ogen wellen tranen op. ‘Maar … Ik wil echt heel graag vliegen. Kun je me nog wat meer vertellen? Alsjeblieft. Wat gebeurt er daarna?’
‘Het moeilijkste gedeelte. De overgave.’
‘Dus we zijn weer terug bij overgave. Dat lijkt me niet echt te helpen. En het is een beetje verwarrend. Wat geef ik over?’
‘Alles wat je ooit wist. Elke cel van je lichaam. Elk verhaal dat je ooit tegen jezelf hebt verteld.’
‘Moet ik ALLES opgeven ?! Is dat niet een beetje veel gevraagd?’
‘Ja, maar het is het waard.’
‘Doet het pijn?’
‘Oh ja. Het doet pijn.’
‘Hoe ga je om met de pijn?’
‘Het antwoord zal je niet bevallen.’
‘Zeg het toch maar.’
‘Geef je over. En heb vertrouwen. Je moet je overgeven aan de pijn en het proces vertrouwen. Je moet de controle en je lichaam laten veranderen in een lelijke, glibberige, papperige substantie, terwijl je wacht tot de transformatie plaatsvindt. Je vrienden, die nog niet geleerd hebben om een cocon te spinnen, zullen zich van je afkeren omdat ze je niet zullen herkennen. Het zal het moeilijkste zijn wat je ooit moet doen.’
‘Ik weet niet of ik dat kan. Zoveel pijn kan ik niet aan.’
‘Je kunt het wel.’
‘Maar …’
‘Wil je de lucht proeven?’
‘Oh ja. Dat wil ik echt, echt heel graag.’
‘Dan moet je de grond loslaten.’